Awraham Meijers

Tot je veertigste is het beter te eten dan te drinken, 

Daarna geldt het omgekeerde.

Joods gezegde 

Smaak & Gevoel

Zoals je waarschijnlijk hebt geconstateerd zijn veel van mijn recepten uit Israël afkomstig en dan met name van onze vriendin en culinaire goeroe Raymonde. Bij haar in de keuken vertoeven was een feest. Op een dag belde ze me op - ik woonde in Israël - en zei dat we onmiddellijk naar de markt in Ramle moesten. Binnen een uur, want tja, die markt duurde natuurlijk niet de hele dag. Als ik niet kon zou ik iets heel belangrijks missen: “Dus kom maar meteen, voordat je er spijt van krijgt”.

Dus ik kwam meteen, want ik wilde nergens spijt van krijgen. Voordat ik iets kon zeggen viel ze met de deur in huis: “Van mijn zus hoorde ik dat op de markt van Ramle eenmaal per week, vandaag, een man staat die truffels verkoopt. Jij moet als man van de wereld toch weten hoe die dingen er uit zien”. Ik gaf toe dat ik inderdaad een man van de wereld ben. Begin twintig was ik en de wereld had voor mij geen geheimen meer. Begrijp me goed; ik liep er niet mee te koop, maar in de jaren zestig van de vorige eeuw was het in kleine kring in Tel Aviv en omgeving algemeen bekend dat ik wel wist waar Abraham de mosterd haalde. Die legende van mijn wereldwijsheid had ik trouwens zelf in leven geroepen. Iemand moet het toch doen, nietwaar! Nadat die welriekende mythe eenmaal een eigen leven was gaan leiden, zou ik de laatste zijn die dit tegensprak. Omdat ik dus een man van de wereld ben – nogmaals ik heb het daar niet graag over – had ze een vraag. Ze veronderstelde met pijnlijke zekerheid: “Jij als man van de wereld weet vast en zeker hoe truffels er uitzien. Daarom vind ik het zo fijn dat je met mijn zus en mij naar de markt wilt gaan, want eerlijk gezegd kennen wij die dingen niet van huis uit (Raymonde is in Marokko geboren) en weten niet zeker of die groenteboer werkelijk truffels verkoopt, of dat hij ons een oor probeert aan te naaien”.

Mijn kennis ging niet verder dan dat truffels van de vette chocoladedingetjes waren die moeder wel eens maakte en was verbaasd dat ze in Israël als groente werden verkocht. Een beetje verbaasd maar, want ik had al zoveel bizarre dingen in dat land meegemaakt dat dit er ook nog wel bij kon. Bovendien moet een man van de wereld niet ál te vaak zijn wenkbrauwen optrekken, daarmee ondermijnt hij namelijk zijn toch al zo frêle positie 

Op de groentekraam lagen crèmekleurige zanderige bonken zo groot als een flinke appel, die de man aanprees als truffels (omgerekend kostten ze maar 4 euro per kilo. Toen). Geen chocolade. Maar paddenstoelen! Mijn broek zakte af, bij wijze van spreken. Met mijn laatste greintje zelfvertrouwen beaamde ik dat het inderdaad onvervalste truffels waren. “Ruik maar”, loog dat mannetje van de wereld.

Via via kwam ik achter een paar bereidingswijzen voor truffels en die zal ik in een later stadium vermelden.

Raymonde heeft een foute culinaire kant: Ze kan – als ze weer eens een recept aan mij geeft – geen gewichten en maten vermelden, want doet alles op eigen Smaak & Gevoel. Maar het bijgaandede recept heb ik inmiddels zo vaak bereid dat ik dit op eigen Smaak & Gevoel doe. Maten en gewichten heb ik er speciaal voor u bij bedacht.

​