MET EEN LACH EN EEN TRAAN ACHTER HET FORNUIS
Voor de website van de Joodse Omroep (thans deel van de EO) schreef ik ruim vijf jaar een wekelijkse column bij mijn kosher style recepten. Dat konden snacks zijn, voorgerechten, soepen, salades, hoofdgerechten, of desserts. De meeste recepten had ik zelf ontwikkeld. Bestaande recepten zoals (Joods) traditionele, waren vaak naar eigen inzicht aangepast aan de huidige smaak en mogelijkheden.
Een aantal jaren daarvoor had ik voor dergelijke culinaire experimenten een geschikt en goed geoutilleerd ‘laboratorium’, namelijk de keuken van mijn restaurant Meijers’ Deli.
Om het voor mijn zeer gewaardeerde gasten extra spannend te maken heette mijn linzensoep niet domweg linzensoep, maar Bijbelse linzensoep. Bijbels? Jawel, ik probeerde namelijk te reconstrueren wat er ten tijde van Jacob en Ezau – bekende legende aangaande een schotel linzen en iets met ouderdomsrecht - op culinair gebied viel te beleven qua groenten en kruiden. Aan de hand daarvan bereidde ik een geurige soep van linzen, kruiden, allerlei soorten groenten en lamsvlees. Ik maak dit nog regelmatig thuis.
Een gerecht van reepjes gebakken rundvlees met groente noemde ik HaGweret Ellen – mevrouw Ellen - omdat mijn vrouw Ellen het zo lekker vond. Abou Machloef – merquez met kekererwten en koriander – is vernoemd naar een aangetrouwd familielid dat oorspronkelijk uit Marokko komt. Machloef, zo heb ik begrepen, is de Arabische versie van zijn Joodse voornaam.
Veel recepten hebben voor mij emotionele waarde, zowel in positieve als negatieve zin. Anekdotes daarover wil ik jullie niet onthouden. Want een bal gehakt is voor mij méér dan domweg een bal gehakt, bij wijze van spreken. En achter elk portie gefillte fish kan een (familie)tragedie schuil gaan. Ik moet ineens aan mijn moeder denken die superdramatisch kon reageren als er nog een visgraatje in haar gefillte fish was achtergebleven: “Mijn God, waarom moet ik toch altijd lijden”.
Een lach – ja vooral een lach - maar dus ook wel een traan achter het fornuis en rond de dis.
Boekontwerp: Ellen van Diek
foto: Martijn Heil
