Awraham Meijers

Sefardische snijbiet met kekererwten en gehaktballetjes

​

Jaren geleden reisden wij door Spanje en bezochten onder andere Ronda. In deze stad in de provincie Malága (Andalusië) hebben korte tijd twee beroemde Amerikanen gewoond: filmacteur en -regisseur Orson Welles en journalist/schrijver Ernest Hemingway. De laatste beschrijft in zijn (verfilmde) boek For Whom te Bell Tolls hoe fascisten tijdens de Spaanse burgeroorlog hun tegenstanders van de vele tientallen meters hoge kliffen in de El Tajo-kloof smeten.

​

Hemingway is vanaf mijn jeugd mijn grote idool. Er zijn weinig mensen met zoveel doorzettingsvermogen en wilskracht als deze schrijver/journalist. Wat had die gozer een karakter! Hij stond bijvoorbeeld voor dag en dauw op (vaak met een kater waar je U tegen zegt) en staande achter een lessenaar schreef hij zijn artikelen voor The New York Times en/of werkte hij aan een boek. Jammer dat hij idolaat was van stierenvechten, vissen en jagen. Nou ja, het kan erger: sommige andere favoriete schrijvers waren ronduit antisemiet, zoals: Charles Dickens, William Shakespeare en Louis-Ferdinand Céline - pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches. Maar van Hemingway kun je tenminste zeggen dat een van zijn vier vrouwen Joods was.

​

In Ronda had Hemingway uiteraard zijn favoriete restaurant. Na enig navragen vonden we ‘zijn’ restaurant. Zijn vaste plek, waar de authentieke tafel en stoelen nog staan, als we de uitbater mogen geloven. De tafel was gedekt met serviesgoed uit Hemingway’s tijd. Voorwaar een klein heiligdom voor mensen als ik. Aan de muren en op commodes tientallen foto’s en prullaria van hem en Orson Welles. We hadden een tafeltje naast de Heilige Plek. In gedachten zag ik de grote man die zich tegoed doet aan een heerlijk Spaans gerecht, dat hij waarschijnlijk wegspoelt met Amerikaanse whisky. Wij beperkten ons tot een glas rode Spaanse wijn.

Omdat ik er niet helemaal met mijn gedachten bij was bestelde mijn vrouw ook mijn eten. Later, toen we in de richting van de beroemde Puente Romano (‘Romeinse brug’, ook bekend als Puente San Miguel) liepen, drong het tot mij door dat het eten in dat restaurant voortreffelijk was.

In de auto, op weg naar de volgende stad, reconstrueerden wij hoe dat gerecht met kekererwten en snijbiet in elkaar stak.

​

In mijn restaurant Meijers’ Deli stond het op de kaart met vermelding dat het een Sefardische schotel is. En daar was geen woord van gelogen, want Sefardisch betekent niets minder dan Spaans.