Ik had de duif al een dag eerder gezien. Hij zat op het trottoir aan het eind van onze straat. Ach, een duif die lekker van de zon zit te genieten, dacht ik. Toen we gisterenmiddag terug kwamen van boodschappen doen, zat de duif op het trottoir, vlak bij ons huis. Omdat ie bleef zitten werd onze aandacht getrokken. De poten van het beestje en z’n linkervleugel waren verward in een heel dunne nylondraad. Pas toen ik hem wilde pakken om de kolere draad te verwijderen, rende hij weg – tjonge wat kon dat beest rennen. Ik kon gelukkig op de draad trappen die achter hem aansleepte. Met behulp van een buurman en een schaartje konden we de nylontroep verwijderen. De duif was totaal uitgeput. En uitgehongerd. Want toen ik op aanraden van Ellen een sneetje ‘stevig volkorenbrood met zonnebloempitten’ (Jumbo) bij hem neerlegde verslond ie dat alsof z’n leven er van afhing. Wat betreft water hoefden we ons geen zorgen te maken aangezien vijftig meter verderop een gracht is.